Privacy first… Of second?
Big Brother (met 'effe knuffelen' Ruud) stond aan de wieg van een concept dat vandaag de dag nog steeds populair is: de realitysoap. Sindsdien willen we allemaal zien hoe Frans Bauer en Roy Donders boodschappen doen of hoe een boer zijn droomvrouw vindt. Social media ontploft als blijkt dat er wat onder de dekens gebeurt in Utopia. Stuk voor stuk kijkcijferhits en over privacy werd en wordt met geen woord gerept.
Oké, het is entertainment, zij kiezen er zelf voor en krijgen er betaald voor. Misschien dat we daarom niet over privacy discussiëren bij dit soort gelegenheden. Want privacy wordt pas trending als het onszelf betreft, we krijgen het zelfs Spaans benauwd. Maar is dit terecht?
Toen Facebook eind 2014 haar gebruiksvoorwaarden ging aanpassen schreeuwden we moord en brand wat betreft onze privacy. We kennen allemaal wel iemand die Facebook dreigde te verlaten. Maar nog geen jaar later staat Facebook nog steeds overeind en delen we nog net zo veel foto’s met wat we eten als voorheen.
In die zelfde periode nam Facebook de berichtendienst WhatsApp over en vreesden we ook voor onze privacy. Eénderde van de Nederlanders dreigden WhatsApp ook te verlaten. Maar nog geen jaar later staat ook deze dienst recht overeind. Sterker nog, bedrijven beginnen tegenwoordig de marketingwaarde van WhatsApp te ontdekken.
Bewaarplicht
En dan was er de ophef over de bewaarplicht van internetproviders en telecombedrijven. Er werd een zaak aangespannen door onder andere Privacy First. De zaak werd gewonnen waardoor de rechter de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens buiten werking stelde. Een overwinning voor de mensen die zo met hun privacy zijn begaan, maar hoeveel zijn dat er?
Als ik van Twitter, Facebook en LinkedIn uitga, dan zijn het er eigenlijk niet heel veel. Op Twitter heeft de privacy-voorvechter 2.226 volgers, 388 vinden de Facebookpagina leuk en op LinkedIn zijn er maar 255 mensen lid van de Privacy First groep. Je mag zelf de conclusie trekken of we dus echt zo begaan zijn met onze privacy.
Popcorn Time
Tot slot naar de dag van vandaag. Stichting Brein verwacht dat individuele gebruikers binnenkort een boete krijgen voor het kijken van films op Popcorn Time. Voorwaarde is dat de rechthebbende via de internetprovider het IP-adres moet achterhalen. Of een provider hiertoe verplicht is, is nog onduidelijk. Maar ik kan me voorstellen dat een provider pas meewerkt als er een rechterlijke machtiging aan te pas komt.
Nu heerst de discussie of auteursrechten zwaarder wegen dan het recht op privacy. Maar zou deze discussie ook bestaan als mensen ‘gewoon’ zouden betalen voor het kijken van een film? Dus als we ‘gewoon’ naar de bioscoop zouden gaan of als we ‘gewoon’ een film huurden in de (online) videotheek?
Ruben Ririmasse